200. Horum autem corporalium usus non est illis datus, qui non indigerent, ut angelis. Sed neque iis qui uti nescirent, ut belluis. Ei ergo solum, cui esset opus, ut homini ex corpore: quique uti sciret ex mente. Quo circa propter hominis usum haec sunt condita omnia. Viv. de Verit. Fid. Christ. lib. I. tom. 2. pág. 342. Puede verse todo el capítulo, que es excelente.
201. Plutarc. de Placit. Philosoph. lib. I. cap. 5 pág. 879. tom. 2. Edic. Francf.
202. D. Thom. Contr. Gent. lib. 3. cap. 112. Quod creaturae rationales gubernantur propter se ipsas, aliae vero in ordine ad eas. Es dignísimo de leerse todo este capítulo.
203. Jam suprema ista sapientia, bonitati non minus infinitae adjuncta, non potuit non eligere optimum. Nam sicut minus malum est quoddam boni genus; ita minus bonum est species quaedam mali, si bono majori ponat obicem: essetque in Dei actionibus corrigendum aliquid, si melius agendi locus foret... quod nisi inter omnes possibiles mundos optimus esset, Deus nullum produxisset. Leibn. Tentam. Theod. Part. I. núm. 8. tom. I. Oper. pag. 128.
204. Adversarius aliquis, ad hoc argumentum respondere non valens, respondebit forsitan ad ejus conclusionem per argumentum contrarium, dicetque mundum sine peccato et sine aerumnis esse potuisse: at nego ego, hac ratione mundum futurum fuisse optimum. Id. ib. núm. 9. pág. cad.
205. Atque hoc sensu Deus peccatum permittit, nam ei, quod sibi, quod suae sapientiae, quod suae bonitati, quod suae perfectioni debet, ipse deesset, nisi consectariam illam omnium ad bonum tendentiarum summam prosequeretur, nec eligeret id, quod absolute optimum est; nihil obstante malo culpae, quod per supremam veritatum aeternarum necessitatem optimo involutum esse reperitur. Ex quo concludendum est, Deum antecedenter velle omne bonum in se; velle consequenter optimum tanquam finem; velle id quod indifferens est, et malum phisicum interdum tanquam medium; sed velle duntaxat permittere malum morale, tanquam conditionem sine qua non obtineretur optimum, ita nimirum, ut malum, non nisi titulo necessitatis hipoteticae, ad ipsum cum optimo connectentis, admittatur. Quapropter voluntas Dei consequens, quae peccatum pro objecto habet, tantum permissiva est. Leibn. Tent. Theod. Part. I. númer. 25. pág. 139. tom. I Oper. Véase tambien el núm.. 22. donde pone los cimientos de estas consecuencias.
y,encías.
206. Ne soutenez donc plus que l'homme est imperfait,
le Ciel l'a formé tel qu'it doit être en effet;
tout annonce dans lui la sagesse profonde
du Dieu qui l'a créé pour habiter ce Monde.
un état plus parfait ne lui conviendroit point;
son tems n'est qu'un moment, son espace qu'un point.
Pop. Ess. sur l'homme, Epitr. I. v. 92.
207. Leibniz y Wolf.
208. Bonum totius praeminet bono partis. Ad prudentem igitur gubernationem pertinet negligere aliquem defectum bonitatis in parte, ut fiat augmentum bonitatis in toto: sicut artifex abscondit fundamenta sub terra, ut tota domus habeat firmitatem. Sed si malum a quibusdam partibus universi substraheretur, multum deperiret perfectionis universi, cujus pulchritudo ex ordinata bonorum et malorum adunatione consurgit, dum mala ex bonis deficientibus proveniunt; et tamen ex eis queadam bona consequuntur ex providentia gubernantis, sicut et silentii interpositio facit cantilenam esse suavem. Non igitur per divinam Providentiam debuit malum a rebus excludi. Contr. Gent. lib. 3 cap. 71. núm 6.
209. Considerandum est, duo esse ratiocinationum nostrarum magna principia, quorum primum principium contradictionis... secundum est principium rationis determinantis. Vis ejus est nihil unquam evenire, cujus non existat aliqua causa, vel salvem ratio aliqua determinans, hoc est, aliquid quod inservire possit ad reddendam a priori rationem cur haec res potius existat quam non existat, et cur hoc modo, potius quam alio quolibet. Leibn. Tent. Teod. Part. I. n. 44. tom. I. Oper. pág. 152.